Wyprawa na górę Ararat. By znaleźć Arkę Noego

Pod koniec kwietnia, dziewięć lat temu, światowe agencje informacyjne podały wiadomość, w którą trudno było uwierzyć. Z treści depeszy wynikało, że na górze Ararat odkryto drewnianą konstrukcję, która może być pozostałością Arki Noego!

Nie mamy stuprocentowej pewności, że to Arka Noego, ale sądzimy, że tak jest na 99,9 procent - mówił wówczas Yiu Fai, jeden z członków tamtej wyprawy. Powtórzono to zdanie niedawno w Krakowie. Podczas spotkania, w którym wzięli udział Chińczycy i Amerykanie, zajmujący się poszukiwaniem Arki.

Do Krakowa przyjechała m.in. mieszkająca w Hongkongu Clara Yee Han, która jest etnologiem. Specjalizuje się w poznawaniu kultury i obyczajów różnych regionów świata. Arką Nowego zainteresowała się w 2003 r. Wtedy to w Hongkongu, gdzie mieszka spora grupa chrześcijan, jeden z biznesmenów postanowił zbudować Arkę Noego na wyspie Ma Wan. Niemal w centrum tej metropolii. Imponującą budowlę zwiedzają miejscowi i turyści. Odwiedziła ją też Clara, która jest chrześcijanką. Arka zrobiła na niej tak duże wrażenie, że zaczęła szukać wiadomości na jej temat. - Okazało się, że moje zainteresowania podziela wielu ludzi z różnych części świata. I całkiem niemało marzy o tym, by wspiąć się na górę Ararat w poszukiwaniu Arki - opowiada Yee Han. To stało się także jej marzeniem. Najpierw jednak pojechała do Turcji i prowadziła badania etnologiczne w rejonie góry Ararat, na której miała osiąść Arka. W dokumentacji zamieściła m.in. informację o tym, że jedną z ulubionych potraw mieszkańców tego regionu jest…„budyń Noego” przyrządzany z ciecierzycy. Dlaczego tak nazwano tę potrawę dowiedziała się kilka lat później, już będąc na zboczach Araratu. Zanim do tego doszło, w świat puściła wiadomość, że kompletuje zespół badaczy, który podejmie się trudu wejścia na mającą ponad 5 km wysokości górę Ararat w poszukiwaniu Arki. Chętnych nie brakowało.

Bez planu

W wyprawie wziął udział Panda Lee, Chińczyk z Hongkongu, z wykształcenia wojskowy. Z jego opowieści w czasie spotkania w Krakowie wynikało, że decyzję o wejściu na górę Ararat podjął w jednej chwili. Po otrzymaniu telegramu z prośbą o pomoc w organizacji ekspedycji. - Sam się dziwię, że w ciągu jednego dnia, udało mi się skompletować sprzęt wspinaczkowy i załatwić niezbędne dokumenty, by polecieć do Stambułu. Przyszło mi do głowy, że nad tym wszystkim musi czuwać Pan Bóg - opowiada Panda Lee. O Boskiej interwencji wspomniał także później, mówiąc, że wspinaczka na Ararat była dla niego „wyprawą życia”. W przenośni i dosłownie. Albowiem, kilka dni wcześniej dowiedział się, że ma raka. - To, że dzisiaj, dziewięć lat po wyprawie żyję i dobrze się czuję, jest dowodem na prawdziwość mojej tezy - mówił.