Więcej statystyki niż etyki, czyli jak biskupi zmarnowali szansę

Długo oczekiwany raport Konferencji Episkopatu Polski był szansą na przynajmniej częściowe rozładowanie społecznego napięcia wywołanego grzechem pedofilii w Polsce. Sposób jego ogłoszenia sprawił, że przyniósł on efekt wprost przeciwny.

Ponieważ jestem człowiekiem wierzącym, dla którego biskupi stojący na czele Episkopatu Polski nie są urzędnikami jakiegoś odległego Kościoła, ale moimi pasterzami, relacji z raportu o pedofilii w Kościele słuchałem z pomieszaniem niezrozumienia, zażenowania i złości. Żeby była jasność, nie podważam liczb, które na niej padły. Przeciwnie, uważam je za mocno prawdopodobne. Przypomnijmy, 382 sprawców duchownych wykorzystało 625 ofiar. Trzeba pamiętać – to zresztą na konferencji przyznano – że raport mówi o liczbie zgłoszeń, a nie o zamkniętej liście wszystkich nadużyć. Jeśli tę liczbę przyłożyć do wszystkich kapłanów pracujących w tym czasie w Polsce, wskaźnik sprawców pedofilii wyniesie ok. 8 promili, czyli nieco mniej niż jeden procent.

Czy to dużo, czy mało? Jeśli na sprawę popatrzymy z perspektywy statystycznej, to może się wydawać, że niezbyt wiele. W takim duchu wypowiadał się w publicznej telewizji jeden z wiceministrów rządu PiS. Zwracał uwagę, że przytłaczająca większość kapłanów nie ma z tym grzechem i z tym przestępstwem nic wspólnego. Jestem ostatnim, który chciałby na księży rozciągać zasadę zbiorowej odpowiedzialności, ale pocieszać się tym, że to tylko jeden procent, i to niespełna, nie potrafię. Z etycznej perspektywy ta statystycznie mała liczba oznacza potężną grupę ciężko skrzywdzonych młodych ludzi (większość miała, stając się poszkodowanymi, mniej niż 15 lat).