Trzy łódzkie pomniki Kościuszki
Historia budowy pomnika Kościuszki sięga roku 1917. Wtedy wypadała setna rocznica śmierci Naczelnika Insurekcji z 1794 r.
Łódzka Rada Miejska postanowiła upamiętnić ją dwoma rzeczami - przemianowano aleję Spacerową na aleję Kościuszki oraz postanowiono o budowie pomnika.
O tym, że Naczelnik stanie właśnie na placu Wolności zdecydowano rok później. Dopiero w 1921 r. został ogłoszony konkurs na projekt monumentu, jednak żadna z złożonych prac nie została zaakceptowana. Dopiero drugi konkurs w 1926 r. wyłonił wykonawcę. Został nim rzeźbiarz Mieczysław Lubelski. Budowa zajęła cztery lata. Efektem był 13-metrowej wysokości postument, na którym stała czterometrowa postać Kościuszki wykonana z brązu.
Na dole cokołu znalazły się cztery płyty przedstawiające najważniejsze sceny z jego życia: przysięgę na krakowskim rynku, dwie płaskorzeźby przedstawiające Kościuszkę z Jerzym Waszyngtonem i Bartoszem Głowackim oraz podpisanie Uniwersału Połanieckiego. Odsłonięcie pomnika oglądało „na żywo” 30 tys. łodzian. W 1939 roku, w przeddzień Święta Niepodległości, Niemcy wysadzili pomnik. W ten sposób symbolicznie chcieli podkreślić włączenie miasta do Rzeszy (co nastąpiło 9 listopada). Po zakończeniu wojny rozpoczęły się starania o odbudowę pomnika. Stało się to w 1960 r., a nad pracami czuwał sam jego twórca inż. Mieczysław Lubelski. Od tej pory stał się jednym z symboli Łodzi. Tu też świętują zdobycie mistrzostwa kibice łódzkich klubów.