Statystycznie problem prawie nie istnieje. Ale grooming w Polsce jest. Jak skutecznie walczyć z pedofilią w internecie?

Ile dzieci pada ofiarą groomingu? Dlaczego warto badać to zjawisko? Czy potrzebne są zmiany w prawie karnym dotyczącym wykorzystywania seksualnego nieletnich? O tym opowiada Marta Dąbrowska, doktorantka na Wydziale Prawa UwB, kryminolożka, zdobywczyni prestiżowego stypendium Polsko-Amerykańskiej Komisji Fulbrighta.

Czym właściwie jest grooming?
Mgr Marta Dąbrowska, asystentka w Pracowni Kryminalistycznej Katedry Prawa Karnego i Kryminologii na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Białymstoku: Grooming to zjawisko polegające na nawiązywaniu kontaktu z dziećmi w celu ich seksualnego wykorzystania. Choć w ostatnim czasie mówi się o nim więcej, nie jest to zjawisko nowe. Kiedyś sprawcy szukali ofiar w miejscach, gdzie dzieci spędzały czas: boiska, place zabaw, okolice szkół - był to tzw. grooming off line. Wraz z upowszechnieniem dostępu do internetu, sprawcy przenieśli się do sieci.

Jakimi metodami posługują się sprawcy?
Najczęściej podają się za osoby młodsze aniżeli są. Nieraz sprawca może ujawnić swój prawdziwy wiek, żeby zaimponować dziecku. Nazwa zjawiska, o którym rozmawiamy, pochodzi zresztą od angielskiego czasownika "groom" - opiekować się, przysposabiać. Chodzi o nawiązanie i utrzymanie wirtualnej relacji, zdobycie zaufania dziecka. W efekcie, nawet gdy sprawca zaproponuje mu coś "niewłaściwego", nie wierzy w jego złe intencje i nie powie o niczym dorosłym. Jeżeli poczucie przyjaźni nie jest wystarczające, sprawcy groomingu uciekają się do szantażu.

Mówi Pani o zjawisku, ale grooming to też przestępstwo. Spotkałam się z określeniem "uwodzenie dzieci w sieci"
Nie koniecznie musi dojść do uwiedzenia. Kryminalizowane są czynności na bardzo wczesnym etapie, zanim dojdzie do seksualnego wykorzystania dziecka czy też produkcji pornografii.