Spróbujmy odnowić Nieszawę
Zabytków, które trzeba ratować jest sporo. W tym roku będą dotacje na remont elewacji kościoła św. Jadwigi oraz na renowację obrazu św. Anny w kościele poklasztornym.
Klasztor w Nieszawie założony został między 1463 a 1467 r. Pierwotnie był drewniany. Pierwszym gwardianem był ojciec Feliks Nieszawczyk, który prawdopodobnie przybył wraz z przesiedlonymi mieszkańcami Nieszawy z klasztoru, który ufundował Władysław Jagiełło w 1426 r.
Kościół pod wezwaniem św. Franciszka konsekrował w 1575 r. biskup włocławskie Stanisław Karnkowski. W tym czasie był już częściowo murowany, a obok stała dzwonnica.
Budowę murowanego kościoła klasztornego rozpoczęto w 1611 r. z fundacji Wawrzyńca Śmiałka, rajcy miejskiego, i jego żony Agnieszki. Po przebudowie kościół przyjął wezwanie Podwyższenia Krzyża Świętego. Wznoszenie murowanego budynku klasztornego rozpoczęto w 1635 r. z fundacji Wojciecha Pedynka, mieszczanina nieszawskiego. Zbudowano wówczas od południa część piętrowego gmachu klasztornego, mieszącego na parterze refektarz i kuchnię oraz cele na piętrze. W kolejnych latach klasztor był rozbudowywany, kolejni darczyńcy fundowali kaplice i wyposażenie kościoła. Niestety kościół i w dużej części klasztor spłonęły w pożarze w 1729 r. Do odbudowy przystąpił ojciec Franciszek Trzeciak. Prace trwały do 1735 r.
Po kasacie zakonów w 1864 r.franciszkanie wyjechali z Nieszawy do Kalisza. Kościół klasztorny został przyłączony do parafii jako kościół filialny. Majątek przejął komisarz włościański. W części klasztornych pomieszczeń utworzono szkołę elementarną i mieszkania dla nauczycieli.
Franciszkanie powrócili do klasztoru w 1921 r. W tym czasie przebywał tu Maksymiliana Maria Kolbe. W czasie II wojny światowej, po aresztowaniu zakonników w grudniu 1939 r. kościół zamknięto i utworzono w nim magazyn nawozów. Po wojnie zakonnicy powrócili do Nieszawy i przebywali tu do 1973 r., kiedy to kościół i klasztor przekazani diecezji włocławskiej.