Śląskie rody i ich pałace. Książę Friedrich, który się nazistom nie kłaniał

Kliczkowski zamek to jeden z największych tego typu obiektów na Śląsku. Zachwycamy się jego architekturą, stanem zachowania, pięknymi salami, otoczeniem. Dzięki prywatnej firmie okazałe założenie podźwignięto z ruin. Kiedy jego obecni właściciele zabierali się do renowacji obiektu, wielu sceptyków skazywało ich na porażkę, bo rozmiar prac był ogromny. Powiodło się. Udało się również ujść z życiem ostatniemu przedwojennemu właścicielowi Kliczkowa, który w czasach nazistowskich Niemiec utrzymywał kontakty z grupą opozycjonistów spotykających się w Krzyżowej, niedaleko Świdnicy (stąd późniejsza nazwa Krąg z Krzyżowej), a wśród jego przyjaciół było również kilkoro organizatorów zamachu na Adolfa Hitlera w Wilczym Szańcu z 20 lipca 1944 roku.

Najstarsze informacje o wsi pochodzą z 1291 roku, a pierwszymi właścicielami okolicznych majątków byli śląscy książęta. To im zawdzięczamy budowę obronnego założenia, które znajdowało się w południowo-wschodniej części dzisiejszego pałacu (kolejne przebudowy zatarły w większości obronny charakter zamku, stąd nazywany jest również pałacem). W południowej części stały dwie wykuszowe wieże, a w wieżach po północnej stronie mieściły się klatki schodowe.

W połowie XIV wieku Kliczków należał do księżnej świdnickiej Anny i zamek wraz z majątkiem przekazywano w dzierżawę. Wówczas jego użytkownikami byli Franz Gotsche Schoff i Cunemann von Seidlitz, rodzina von Kittlitz (do 1387 roku) i von Zedlitz (1387-1391). W 1391 roku majątek stał się własnością barona von Rechenerg i jego rodziny. W ich rękach Kliczków pozostał do 1631 roku. W drugiej połowie XVI wieku zamek przebudowano na renesansowy pałac. Wtedy powstał m.in. portal w głównym budynku oraz sgraffitowa dekoracja na elewacjach.

Kolejnym jego właścicielem była rodzina von Schellendorf, a od 1703 do 1747 roku rodzina von Frankenberg-Schellendorf. W 1728 roku powstała kaplica i obiekt zyskał nowy, barokowy wystrój. Między 1747 a 1760 rokiem Kliczków należał do hrabiego Seyfreda von Promnitz. Po jego śmierci wdowa wyszła ponownie za mąż, za Johanna Chrystiana zu Solms-Baruth, wnosząc mu tym samym Kliczków w wianie. Od tego momentu majątek pozostał w rękach jednej rodziny do 1944 roku. Dlaczego do 1944, a nie 1945 roku? Tego dowiemy się z dalszej części tekstu.