Rozmowa z Piotrem Domalewskim. „Cicha Noc” obrazem Polaków

O tradycji wieczerzy wigilijnej w domu dziadków, patriotyzmie oraz kulisach filmu nagrodzonego tegorocznymi Złotymi Lwami na festiwalu w Gdańsku opowiada Piotr Domalewski, reżyser filmowej „Cichej nocy”.

Gdzie w tym roku spędzi Pan Wigilię?

U dziadków, jak co roku. W Kramkowie koło Wizny.

Wizna kojarzy się w Polsce patriotycznie. A u Pana w rodzinie są tradycje patriotyczne?

Owszem. Jesteśmy przyzwoitymi ludźmi, którzy nie śmiecą i uczciwie płacą podatki. To jest dla mnie definicja patriotyzmu. Szanujemy innych obywateli, niezależnie od poglądów i siebie nawzajem jako wspólnotę kulturową i językową.

To jak w filmie „Pewnego razu w listopadzie”, gdzie grająca bezdomną nauczycielkę Agata Kulesza z uporem zbiera śmieci i wrzuca do koszy.

Nie widziałem jeszcze, ale w dzieciństwie, kiedy rzuciłem coś na ulicę, mama kazała mi wracać i wrzucić do kosza. W kraju, o którym się myśli jako o ojczyźnie - nie można śmiecić.

Czyli tradycyjne święta to spotkania rodzinne?

Cała rodzina przyjeżdża.

Musi być śnieg?

Dobrze jak by był, ale od siedmiu lat nie było… Dokumentuję trochę fotograficznie święta, przeglądałem zdjęcia z naszych ostatnich Wigilii i od tylu lat śniegu nie było. W 2016 roku było 14 stopni w Wigilię! Po podwórku chodziliśmy w swetrach.

Bo teraz na Wielkanoc tacza się pisanki w śniegu.

Dwa lata temu zrobiliśmy całą rodziną śniegowego zająca (śmiech).

Choinka prosto z lasu?

Nie ma już u nas tej tradycji pozyskiwania choinki z lasu (uśmiech). Moi rodzice, dziadkowie i ja też kupiłem sobie drzewko, które mam w doniczce i ciągle żyje. To chyba sosna kanadyjska, a moi rodzice na balkonie trzymają świerk.