Fot. archiwum Budowa późnogotyckiego kościoła w Drawsku Pomorskim trwała od połowy XIV w. (położenie kamienia węgielnego), aż do połowy XV w. (wybudowanie wieży)Drawsko Pomorskie. 8 marca mija 720 rocznica nadania miastu praw miejskich.
Dokument lokujący miasto na prawie magdeburskim na prośbę rodu Goltzów wydali margrabiowie brandenburscy, Otton IV i Konrad I. Zanim jednak doszło do wydarzeń bezpośrednio poprzedzających nadanie praw przez brandenburczyków, ziemie w dorzeczu rzeki Drawy znajdowały się w rękach książąt pomorskich, a zamieszkiwała je ludność rdzennie słowiańska, czego m. in. dowodzą liczne grody słowiańskie znajdujące się w bliższej i dalszej okolicy Drawska.
W 1284 roku, w nie do końca wyjaśnionych okolicznościach, książę pomorski Bogusław IV oddał w zastaw ziemie w dorzeczu Drawy brandenburczykom - Ottonowi IV i Konradowi I. Ziemie te w 1295 roku jeszcze na krótko wróciły w ręce książąt pomorskich, by w 1297 roku ponownie powrócić we władanie brandenburczyków. Miało to miejsce po śmierci króla polskiego Przemysława II.
Treść dokumentu lokacyjnego
„W roku Pańskim 1297 w Prenzlau. Otto i Conrad, z Bożej Łaski margrabiowie brandenburscy i landsberccy i my Johann i Otto, margrabiowie, synowie Conrada, pana tej marchii, obwieszczają wszystkim chrześcijanom, do których zaliczają się tu obecni, oraz tym, którzy to oświadczenie przeczytają: Ponieważ wszystko przemija, jeśli nie zostanie uwiecznione przez ustne lub pisemne świadectwo, powtarzamy i potwierdzamy przez świadczenie tu obecnych, że przekazujemy czcigodnemu Arnoldowi von der Goltz, wójtowi z Drawska jak również jego braciom Conradowi i Johannesowi naszą gminę Drawsko, ze wszystkim co do niej należy tak jak to niniejszym opisujemy, w posiadanie.
Przekazujemy wymienionej gminie prawo brandenburskie. Do tego graniczące z nią 200 odjąć 16 włók. Z tych ziem mieszkańcy otrzymają 50 włók na lewo od Drawy, leżące naprzeciw gminy, w górze i w dole Drawy, do własnego użytku. Pozostałe włóki po prawej stronie Drawy gmina powinna zachować na cele rolnicze poza czterema włókami, które podarowaliśmy kościołowi tej gminy.
Wójt, jego bracia i dziedzice otrzymują 10 włók do własnego użytku, wolne od podatku, jako własność.Po czasie wolnym od danin miasto musi płacić za każdą włókę pół srebrnego grosza. Od tych wpływów wójt zatrzymuje trzecią część jak również jedną trzecią zatrzymuje z terenów poza miastem i z wpływów z sądu. Wójtowi należy się także dzierżawa młyna wraz z jazem na Drawie; jemu i jego dziedzicom, obdarzonych prawnym tytułem feudalnym i wolnych od podatków.Miasto może korzystać z rynku, budynków, z punktu kontroli mięsa, z jatek i piekarni. Również chcemy, aby dochody i majątek położony za miastem należał do gminy.
Przekazujemy miastu poza tym następujące jeziora z prawem do połowów: Luebbesee, Werner i Zapelsee i ich dopływów od Zapelsee do Wels-See wraz z Mellensee i Gellensee.Poza tym przekazujemy gminie bagna Mannhagen powyżej miasta, nad Drawą położone, w górę jej biegu aż do granic wsi Dalewo, a te bagna nigdy nie będą mogły być zmniejszone przez naszych urzędników.
Miasto powinno zostać wolne od podatków i danin mieszkańców, jak również okazyjnie trudniący się handlem nowoprzybyli. Jeśli nie ma śniegu mieszkańcy i ich goście mogą bez obawy polować na zające. Ulice i porządek utrzymują mieszkańcy miasta wedle upodobania. Aby łaska tego daru przez nas i naszych następców i dziedziców w przyszłości niezmieniona została rozkazujemy, aby ten list został przez świadków podpisany i naszą pieczęcią opatrzony.
Tak się stało w roku pańskim 1297 w obecności Wernera von Schwannenberg, Friedricha von Eickstedt, Hasso i Rudolfa, braci von Wedel, Burkharda von Lockstedt, rycerza i naszego notariusza Thiedemanna, który podpisał się w Prenzlau, szóstego dnia przed piątą niedzielą przed Wielkanocą.”
Po uzyskaniu praw miejskich
W Drawsku (Dramburgu) zaczęło rozwijać się rzemiosło i handel. W 1402 r. Nowa Marchia wraz z ziemią drawską sprzedana została przez Zygmunta Luksemburczyka Zakonowi Krzyżackiemu. W 1454 r. Krzyżacy odstąpili Nową Marchię Fryderykowi II Brandenburskiemu. Miasto przeżywało rozkwit gospodarczy aż do wielkiego pożaru w 1620 r., kiedy to spłonęło ponad 300 domów.
Kolejne pożary nawiedziły Drawsko w 1644 r. i w 1696 r. W czasie wojny 30-letniej (1618-1648) nakładane na ludność kontrybucje doprowadziły do upadku miasta. W tym czasie w Drawsku kilkakrotnie panowała epidemia dżumy. Po wojnach napoleońskich i Kongresie Wiedeńskim ziemia drawska weszła w skład Prowincji Zachodniopomorskiej. Po zjednoczeniu Niemiec w 1871 r. miasto znalazło się w granicach II Rzeszy.
Powolny rozwój miasta rozpoczął się na początku XIX w., kiedy to przeprowadzono reformę administracyjną, zniesiono pańszczyznę i stworzono dogodne warunki dla rozwoju rzemiosła. W 1847 r. w Drawsku powstała kasa oszczędnościowa, jedna z pierwszych na Pomorzu Zachodnim. W 1866 r. założono gimnazjum, a rok później seminarium nauczycielskie.
Wielkim wydarzeniem w mieście było uruchomienie połączenia kolejowego ze Szczecinem i Berlinem w 1877 r. Rozwój miasta zahamowała I wojna światowa. Według źródeł niemieckich prawie 500 mieszkańców zginęło na froncie.