Fot. archiwum Jana Sroki Klasa I w Szkole Podstawowej nr 3 w roku szkolnym 1957/1958. Do dziś w mieście funkcjonują dwie szkoły podstawowe
Roman Wojtysiak rozpoczął organizowanie szkolnictwa w całym powiecie.
Powstanie sieci szkół było niezwykle ważne dla osób napływających po wojnie do powiatu sławieńskiego. Brakowało nauczycieli i pomocy dydaktycznych. W pierwszych latach organizacja szkolnictwa oparta była o przedwojenny system szkolny. Dziś przypominamy najważniejsze fakty z edukacyjnej historii naszego powiatu.Pierwsze zajęcia szkolne w Sławnie rozpoczęły się już 10 lipca 1945 roku w budynku przy placu Sportowym (obecny budynek gimnazjum). Szkoła podstawowa mieściła się w nim nie-przerwanie do roku 1999.
Był to 18-dniowy kurs dla ośmiorga dzieci. Kierownikiem szkoły był Tadeusz Łaszcz, a nauczycielką Helena Szawłowska. Na początku września 1945 roku nowy rok szkolny w szkole podstawowej rozpoczęło już 160 uczniów, których uczyło 5 nauczycieli. W trakcie roku liczba uczniów i nauczycieli wzrosła. W czerwcu 1946 roku 283 uczniów w klasach I - VII uczyło już 11 nauczycieli. Wraz z osiedlaniem się w mieście coraz większej liczby Polaków wzrastała liczba uczniów. W roku szkolnym 1947/1948 do szkoły uczęszczało już ponad 500 uczniów.
Oprócz szkoły podstawowej dla dzieci już w 1945 roku uruchomiono także szkołę podstawową dla dorosłych. Placówką kierował Edmund Plank. Zatrudniała 4 nauczycieli. Uczęszczało do niej w roku szkolnym 1946/47 176 uczniów , w roku szkolnym 1947/48 - 146 uczniów, a w roku 1949/50 - 156 uczniów. Szkoła mieściła się do 1953 roku w budynku przy ulicy I Pułku Ułanów. Istotnym problemem w pierwszych latach po wojnie była walka z analfabetyzmem. W powiecie, a także w Sławnie, prowadzono specjalne kursy czytania i pisania.
W kwietniu 1949 roku Sejm uchwalił ustawę o zwalczaniu analfabetyzmu. W Sławnie doliczono się wtedy 72 analfabetów i 26 półanalfabetów. W kwietniu 1951 roku Powiatowa Komisja do Walki z Analfabetyzmem stwierdziła, iż analfabetyzm na ziemi sławieńskiej został zlikwidowany. Także w 1945 roku zorganizowano w mieście pierwszą szkolę średnią - Państwowe Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcące. Zlokalizowano je w gmachu niemieckiego gimnazjum przy ulicy Cieszkowskiego. Zajęcia 9 września 1945 rozpoczęło 14 uczniów. Organizatorem szkoły i pierwszym dyrektorem był Edmund Krzywkowski (szkołą kierował do roku 1951). Kolejnymi dyrektorami byli: Franciszek Żamejć (1951-1953), Piotr Żurych (1953-1955), Franciszek Balsam (1955).
Nauczycielami na początku istnienia szkoły byli: Edmund Niciejowski, Tadeusz Łaszcz, Natalia Konopnicka, Leokadia Wojtysiak, Jadwiga Emilianow, Wincentyna Szwarczewska, Roman Wojtysiak, Maria Pióro, Franciszek Balsam, ks. Ludwik Mazur.
Pod koniec roku szkolnego 1945/1946 w placówce uczyło się 146 uczniów. Pierwsza matura od-była się w roku 1946. Egzamin dojrzałości zdało 13 uczniów. Rok później liczba absolwentów wyniosła 36 osób. W 1948 roku dokonano reformy szkolnictwa w Polsce. Wprowadzono wtedy obok szkolnictwa podstawowego z klasami I - VII także jednolitą szkołę 11-letnią. W dotychczasowym Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym wprowadzono także klasy szkoły podstawowej. W 1948 roku liczyły 286 uczniów.
Lata wojny i okupacji sprawiły, że wielu młodych ludzi nie miało możliwości kształcenia się na poziomie szkoły średniej. Dlatego już w roku szkolnym 1946/1947 zorganizowano w Sławnie liceum dla pracujących. W 1951 roku zostało zlikwidowane z powodu braku uczniów. W 1958 roku powołano je na nowo - najpierw jako filię placówki w Słupsku, a od 1962 roku uzyskało ono status samodzielnej szkoły.
Mieściło się w budynku Liceum Ogólnokształcącego przy ulicy Cieszkowskiego. Obok szkolnictwa podstawowego i średniego ogólnokształcącego niedługo po wojnie uruchomiono kształcenie zawodowe młodzieży. 17 października 1947 roku rozpoczęły się zajęcia w Publicznej Średniej Szkole Zawodowej. Jej organizatorem i kierownikiem był Bronisław Kruszelnicki. Zajęcia odbywały się w godzinach popołudniowych, a uczniowie odbywali praktyki u rzemieślników. Szkoła kształciła w zakresie murarstwa, stolarstwa i krawiectwa damskiego. Działała do roku 1954.
Po kilku latach, w związku z brakiem wykwalifikowanych rzemieślników, w 1962 roku, powołano w mieście Zasadniczą Szkolę Zawodową Dokształcającą. Jej dyrektorem został Jan Tacij. Utworzono wtedy klasę pierwszą wielozawodową. Zajęcia odbywały się w budynku Liceum Ogólnokształcącego (w 1972 roku szkoła znalazła siedzibę w „Pałacyku” przy ulicy I Pułku Ułanów, w którym wcześniej mieściło się Technikum Wodnych Melioracji). W latach 1953-1956 działało w Sławnie Liceum dla Wychowawczyń Przedszkoli. Szkoła mieściła się w budynku przy ulicy Sempołowskiej. Wcześniej w latach 1948-1953 mieściła się tu szkoła podstawowa dla pracujących. Placówką kierowała Helena Krasowska - Sienkiewicz, a następnie Alina Kwietniewska. Liceum ukończyło 85 uczennic.
Z biegiem lat w mieście przybywało mieszkańców. Zwiększała się także liczba dzieci. Dlatego w 1956 roku powołano kolejną szkołę podstawową (Nr 3) w budynku, w którym mieściło się wcześniej Liceum dla Wychowawczyń Przedszkoli. Pierwszym kierownikiem placówki został Edmund Plank. W roku szkolnym 1956/1957 uczyło się w niej 285 uczniów.
W roku następnym do „Trójki” uczęszczało 354 uczniów, a w roku szkolnym 1958/1959 już 422. W 1955 przeniesione zostało z Damnicy do Sławna Państwowe Technikum Wodnych Melioracji. Siedziba szkoły mieściła się przy ulicy I Pułku Ułanów 13 (w pomieszczeniach dawnego browaru i w pałacyku). Pierwszym dyrektorem szkoły był Edmund Niciejowski.