Pani z panem polewają się szampanem... Kupionym dzięki chętnie słuchanemu disco polo

Tak, tak, jasne - nie słuchacie disco polo. A odbiorcami gatunku są tylko dziewczyna i chłopak bez zębów na przedzie. Śmiejecie się ze Sławomira, a to on z Was się śmieje. No Gogol wiecznie żywy...

Fenomen prostoty, właściwie niemal w każdej dziedzinie, nie jest niczym nowym i szczególnie zaskakującym, ale w przypadku najpopularniejszego w Polsce gatunku muzyki wrażenie robią jego moc odradzania oraz popisowe wydobycie się ze świata prowincji na wielkomiejskie salony. Nawet, gdy w świeżych okolicznościach musi jeszcze trochę ukrywać swoje pochodzenie pod sprytnym mianem lub ubierać się w znacznie bardziej stylową odzież niż kiedyś.

O tym, że nie bałucki strój ludowy, czyli dres jest dziś powszechnym discopolowym dress codem można się było przekonać podczas niedawnego koncertu Sławomira Zapały, występującego pod pseudonimem Sławomir, w Teatrze Muzycznym w Łodzi. Na scenie wykształcony aktor (Zapała ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie), zawodowi muzycy i kpina podszyta cynicznym modelem zarabiania pieniędzy. Na widowni zaś można było dostrzec łódzkich nowobogackich, właścicieli firm, pracowników korporacji, urzędów, uczelni, nawet instytucji kultury. Okrytych nie „szmatami” z najtańszych sieciówek, tylko błyszczącymi strojami z droższych półek. Sławomir udaje, że nie gra synonimu muzycznej nędzy, nazywając własne produkcje rock-polo i angażując w ich wykonywanie - „na żywo”, co w przypadku disco polo nie jest powszechne - swoje umiejętności i kompetencje towarzyszących mu instrumentalistów oraz chórzystek. Słuchacze zaś udają, że rozumieją, iż to tylko żart, mrugają okiem i zapewniają, że uczestniczą w tym wydarzeniu w poczuciu wspólnej intelektualnej kpiny z kultury disco polo, nie przyznając się, iż oni na poważnie się przy tym świetnie bawią i tenże właśnie rytm, melodyka i przekaz najlepiej do nich trafiają. Nabrał się na to w roku 1991 i aktor Marek Kondrat, wykonując z piosenkarką Marleną Drozdowską - w zamierzeniu - pastisz ówczesnych hitów disco polo: „Mydełko Fa”. Artyści przy pomocy humanistycznej publiczności pragnęli zrobić dobry żart, a dzięki niej właśnie nagrali przebój życia.