O. Szymon Hiżycki, opat klasztoru w Tyńcu: pościmy za mało, to błąd

Często doświadczamy schizofrenii metafizycznej: duch sobie, ciało sobie. Post ma scalać - mówi dr Szymon Hiżycki OSB, opat w tynieckim klasztorze benedyktynów. Jak nie zmarnować 40 dni Wielkiego Postu?

Post jest praktyką starszą niż chrześcijaństwo. Jak kiedyś poszczono?
Dyscyplina kościelna nigdy nie nawoływała do postu dla samego postu. To nie sztuka dla sztuki. Chodzi raczej o pewien pomysł antropologiczny - poszczę po to, by moje ciało się obudziło, zaczęło się modlić, żeby odczuło głód, pragnienie i żeby w ten sposób człowiek zrozumiał, że „nie żyje samym chlebem”. Post ma integrującą rolę. Tymczasem często doświadczamy schizofrenii metafizycznej: duch sobie, ciało sobie. Post ma scalać.

W jaki sposób? To jest trochę trudne do pojęcia.
To niech pani spróbuje pościć. Człowiek pragnie Pana Boga intuicyjnie, podświadomie. Kiedy się trochę przegłodzi, wówczas ciało jednoczy się z duchem w łaknieniu Boga i dobra. Po drugie - post łączy się ściśle z modlitwą. Nie tylko to odmawiam sobie jedzenia i jestem coraz bardziej wkurzony na otaczającą mnie rzeczywistość, ale znajduję czas dla Pana Boga. A po trzecie - post łączy się z jałmużną, czyli miłosierdziem, a więc jednoczy też z człowiekiem. Te trzy elementy tworzą całość. Jak któregoś z nich zabraknie, wszystko się wali.

Pościłam kiedyś o chlebie i wodzie, ale nie mogę powiedzieć, że mnie to zbliżyło do Boga. Cały dzień myślałam tylko o tym, że jestem głodna.
A co pani robiła przez ten czas? Modliła się pani?