Maurycy Gomulicki "Dziary". Znaki wykrzyczane na skórze

Rozmowa z Maurycym Gomulickim, który przez 11 lat fotografował tatuaże byłych więźniów. Jego zdjęcia można oglądać w Białostockim Ośrodku Kultury.

Trudno było zrobić dwa tysiące zdjęć dwustu osobom? W dodatku były to osoby z więziennymi tatuażami...

Każde z tych zdjęć to jest pewien osobowy przypadek. Zarejestrować 200 osób w ciągu 11 lat to nie jest jakiś astronomiczny wynik. Gdybym zajmował się wyłącznie tym projektem, gdyby była to moja podstawowa aktywność, to prawdopodobnie zrobiłbym tych zdjęć więcej. Mógłbym też na przykład posłużyć się prasą czy internetem i dać ogłoszenie, że szukam ludzi mających amatorskie tatuaże z okresu PRL. Był to jednak projekt naturalnie wpisany w materię życia, powstający paralelnie do innych moich aktywności w miarę jak przemieszczałem się po mapie Polski. Ważny dla mnie, napędzany pasją kolekcjonera i antropologa, ale to tylko niektóre z ról, jakie przyjmuję w życiu. Niektóre okresy były dla mnie niezwykle owocne, zdarzało mi się jednego dnia zarejestrować kilka niesamowitych przypadków, ale bywało i tak, że w ciągu całego sezonu było ich relatywnie niewiele. Tak czy siak, zawsze mam przy sobie aparat, bo na „oldskulowe” dziary natrafia się nie tylko w porcie, ale i w kolejce do supermarketu czy w czasie spaceru z dzieckiem. Na wystawie i w książce pt. „Dziary” pokazałem tatuaże zarejestrowane wyłącznie w Polsce i to jest 95 procent tego, co udokumentowałem. Mam też trochę interesujących zdjęć zrobionych np. w Bułgarii czy w Meksyku, z których nie bez żalu zrezygnowałem. Zdecydowałem się jednak skupić na stosunkowo słabo udokumentowanym fenomenie polskiego tatuażu amatorskiego. Jednocześnie była to dla mnie najbardziej oczywista przestrzeń eksploracji. Sześć czy siedem lat temu sfotografowałem w czasie nadmorskich wakacji w Ahtopolu sympatycznego skądinąd recydywistę, który nosił klasyczne łagierne kolki i wyglądał jak żywcem wyjęty z „Tatuirowek Zakliuciennych” Bladajewa (major pracujący jako lekarz w gułagach, który odrysowywał więzienne tatuaże, a potem zamieścił je w encyklopedii rosyjskiego tatuażu kryminalnego; pierwszy tom wydano za jego życia w 2004 r., a kolejne już po jego śmierci w 2005 r. - przyp. red.).