W chwili oficjalnego otwarcia swojego największego dzieła architektonicznego – Hali Stulecia, Maks Berg miał 43 lata i był radcą budowlanym ówczesnego Breslau. Urodził się w Szczecinie w 1870 roku. W latach 1889-1893 studiował na politechnice w Berlinie-Charlottenburgu.
Po zakończeniu studiów pracował jako kierownik budowy. Następnie, wspinając się po kolejnych szczeblach kariery, w 1900 roku został miejskim inspektorem budowlanym we Frankfurcie. W 1909 roku przeprowadził się do Breslau, gdzie zamieszkał wraz z żoną Edelgarde Berg w willi przy ulicy Kopernika 19. W 1910 r. Max Berg wziął udział w konkursie na przebudowę Berlina. W swoim projekcie zakładał rozdzielenie miasta na trzy zasadnicze strefy służące do mieszkania, pracy oraz kultury, reprezentacji i administracji państwowej. Te zasady tworzenia miasta zostały powielone podczas opracowywania koncepcji nowego układu przestrzennego dla Wrocławia.
W 1911 r. rozpisano konkurs na projekt Terenów Wystawowych i rozbudowy części Ogrodu Zoologicznego we Wrocławiu. Żadna z 43 nadesłanych koncepcji nie była spójna i nie odpowiadała na wymagana władz. Max Berg zaproponował wówczas własne rozwiązane. Zaprojektował wyjątkowy obiekt posiadający wyjątkową, żelbetową kopułę o największej rozpiętości na świecie (65 metrów średnicy), większe rozmiary osiągały wówczas tylko nieliczne konstrukcje stalowe na świecie. Aby przekonać komisję, do zaprezentowania swojego pomysłu użył najnowszych technik przekazu wizualnego, jakim były wówczas przeźrocza. Władze zatwierdziły projekt.
Budowa Hali Stulecia rozpoczęła się w 1911 roku, a zakończona została w grudniu 1912 roku. Oficjalne otwarcie nastąpiło 20 maja 1913 roku. Oprócz Hali Stulecia, we Wrocławiu zaprojektował między innymi: budynek łaźni miejskiej przy ulicy Marii Skłodowskiej-Curie, dom dla ubogich fundacji Josefa Gotthelfa przy al. Pracy. W latach 1919-1922, w ramach przebudowy Wrocławia, zaproponował śmiałą wizję, w której przedstawił wizje zaprojektowanych przez siebie wieżowców, które jednak nie zostały zrealizowane. W 1925 roku przeszedł na wcześniejszą emeryturę i przeprowadził się do Berlina. W czasie wojny architekt zamieszkał w Baden – Baden, gdzie zmarł 22 stycznia 1947 roku.