Kim był Eugeniusz Jędrze...? Stanisław S. Nicieja, cykl "Moje Kresy"

Przerywam na pewien czas ten prowadzony już od ośmiu lat cykl artykułów, aby zająć się redakcją XI i XII tomu „Kresowej Atlantydy”, które powinny się ukazać na przełomie września i października 2018 roku.

Pragnę podziękować redakcji nto za udostępnione łamy, ale przede wszystkim wiernym czytelnikom reagującym na prawie każdy artykuł. Dziękuję za korektę błędów, sugestie i propozycje, za przesłane fotografie, które ilustrowały poszczególne artykuły, oraz za informacje biograficzne wydobyte z zakamarków pamięci i archiwów domowych. Dzięki temu mogły te fakty zaistnieć w szerokiej świadomości społecznej i trafić na karty naszej narodowej społecznej historii.

Mam przekonanie, że „Kresowa Atlantyda” stała się faktem kulturowym, który w tym wymiarze nie zaistniałby bez pomocy wielu tysięcy moich czytelników i korespondentów. Trudno zliczyć, ile spraw i historii biograficznych wspólnie rozwikłaliśmy, dając świadectwo prawdzie. Ile setek ludzkich biografii wydobyliśmy z kompletnego zapomnienia, a mogłyby one już nigdy nie zaistnieć, pozostać na zawsze anonimowe.

Jak są to zaskakujące i zadziwiające historie, niech zobrazuje to jeden z ostatnich listów, jakie otrzymałem po artykule „Rodzina Zachariasiewiczów” (nto, 29 VI 2018). Mieszkająca w Kluczborku pani Alina Ożga, wnuczka Zachariasiewiczów i matka Iwony Polnarowej – żony znakomitego opolskiego malarza Bolesława Polnara, napisała o sprawie, która intryguje ją od dziesiątków lat, a która zaczęła się w Zbarażu, na Podolu, we wrześniu 1939 roku. Pani Alina miała wówczas 11 lat. Oto treść listu: