Generacja pod szklanym kloszem. "Dorosłość wydaje się otchłanią pełną przykrości"

Ponad pół wieku od swojej premiery „Szklany klosz” Sylvii Plath znów trafia do polskich księgarń. Można czytać go jako klasykę literatury. Ale można też spojrzeć na niego jak na historię o pokoleniu współczesnych 20-30-latków.

Widziałabym Esther w kolorowym magazynie.
Katarzyna Szaulińska: Co miałaby tam robić?

Opowiadać historię swojego życia oczywiście. Młoda, inteligentna dziewczyna, przeżywa załamanie, trafia do szpitala psychiatrycznego, a potem próbuje wyjść na prostą. Dla kolorowych pism to opowieść marzenie.
Ja bym raczej powiedziała: opowieść klasyk. Dziewczyny od pół wieku polecają sobie „Szklany klosz”, mówiąc: to jest o nas. Bo chociaż nie każda wyjechała na stypendium do Nowego Jorku, aplikowała na kurs kreatywnego pisania i podejmowała próby samobójcze, to każda przeszła lub przechodzi przez emocjonalną burzę, związaną z dojrzewaniem.

Można dziś utożsamić się z dziewczyną, która nie znała internetu i smartfonów?
Można. Sceneria się zmieniła, ale wielu młodym ludziom dzisiaj, tak jak pół wieku temu, dorosłość wydaje się otchłanią, pełną przykrych obowiązków, których niedopełnienie skutkuje nieubłaganymi konsekwencjami.