12-letni bohater wojny w 1920 roku, który ofuknął... Józefa Piłsudskiego

Harcerz Tadeusz Jeziorowski przeszedł do historii w pamiętnym 1920 roku, gdy na ulicach Płocka dzielnie odpierał najazd Armii Czerwonej. Tak się zasłużył, że rok później naczelnik państwa Józef Piłsudski odznaczył go Krzyżem Walecznym. Tadeusz miał wtedy 13 lat i stał się najmłodszym w historii kawalerem tego zaszczytnego odznaczenia. Potem został pilotem. Porucznik Jeziorowski zginął we wrześniu 1939 roku w Widzewie - Ksawerowie pod Pabianicami i został pochowany na łódzkim cmentarzu na Dołach.

Kolejna rocznica tragicznego Września to znakomita okazja okazja, aby przypomnieć zapomnianego bohatera związanego z Łodzią i regionem. Tadeusz Jeziorowski wychował się w rodzinie młynarza w Cierszewie pod Płockiem. Miał dwóch braci, którzy też walczyli za „tą, co nie zginęła”. Starszy brat Józef w czasie I wojny światowej działał w Polskiej Organizacji Wojskowej, a potem walczył na Kresach z bolszewikami i Ukraińcami. Młodszy brat Zbigniew też został lotnikiem. W trakcie II wojny światowej służył w polskim dywizjonie lotnictwa bombowego na Zachodzie. Zginął w nieznanych okolicznościach podczas lotu treningowego u wybrzeży Irlandii. Wszyscy trzej są patronami Szkoły Podstawowej nr 1 w Płocku.

Gdy watahy Armii Czerwonej w 1920 roku zaczęły nadciągać do Płocku 12-letni Tadeusz po kryjomu, bez zgody rodziców, wymknął się z domu w Cierszewie i wyruszył bronić miasta przed bolszewikami. Zostawił kartkę, na której napisał: Kochani Rodzice! Z własnej woli wychodzę na chwile na ulicę. Proszę, nie miejcie do nikogo żadnej pretensji”. Chłopak związany był z Płockiem, bowiem był uczniem renomowanego Gimnazjum im. Stanisława Małachowskiego w tym mieście. W Płocku zjawił się 18 sierpnia i zaraz przystąpił do akcji: roznosił amunicję oraz ładował i podawał broń żołnierzom walczącym na barykadach.